H Rumba είναι ένα Golden Retriever 14 μηνών. Το όνομά της το έχει πάρει από τον αγαπημένο μου, latin χορό (έτσι δημοκρατικά!) αλλά και από την ολοστρόγγυλη, χνουδωτή σιλουέτα που είχε από κουταβάκι. Επομένως μία η τσουπωτή γραμμή της και μία η αστείρευτη τσακπινιά της, μου έδωσαν την ιδέα για το… Rumba.
Κάποιες φορές βέβαια μού αρέσει να την αποκαλώ «μουσούδι» ή «όνειρο» (λίγο μελό, ξέρω) αφού από μικρή ονειρευόμουν ένα σκύλο. Η καθημερινότητα μαζί της όμως δεν είναι πάντα «ονειρεμένη» καθώς η Rumba είναι ένα «απαιτητικό» σκυλάκι γεμάτο ενέργεια και εγώ αρκετά πολυάσχολη με τη δική μου δουλειά, τα ενδιαφέροντα, το σπίτι και άρα… με ελάχιστο χρόνο. Στην πραγματικότητα όμως όταν θέλεις να πάρεις σκύλο, πρέπει να έχεις και την ανάλογη διάθεση να βρεις χρόνο.
Ακόμη κι αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει πόσο χρόνο σε χρειάζεται ο νέος τετράποδος φίλος, θα σου το ζητήσει ο ίδιος χωρίς φόβο και πάθος από την πρώτη μέρα που θα περάσετε μαζί.
Και όσο μεγαλώνει, τόσο πιο πολύ θα μεγαλώνει και η ανάγκη του για περισσότερο χρόνο.
Η παροιμία λέει “το παιδί και το σκυλί σου όπως το μάθεις”. Γιατί όμως δεν υπάρχει ένα αντίστοιχο ρητό για το τι μαθαίνουμε εμείς οι άνθρωποι από το σκύλο μας; Η Rumba μού έχει μάθει πολλά. Αρχικά μου έδειξε πόση αξία έχει να απολαμβάνουμε τη μέρα μας.
Κάθε πρωί ξυπνάει με μία αστείρευτη όρεξη για ζωή. Ποτέ δε θα ξεκινήσει τη μέρα της με νεύρα, ένταση ή γάβγισμα (αντίστοιχη αντίδραση της δικής μας πρωινής ξινίλας). Η μέρα με τη Rumba ξεκινάει ήρεμα, με διάθεση για βόλτες στον ήλιο, χαρά για τη νέα αρχή και πείνα…. πολλή πείνα! Μετά το πρωινό γεύμα και την απολαυστική βόλτα (βρέχει, χιονίσει αυτή η βόλτα είναι απολαυστική για εκείνη), το πρόγραμμα έχει χαλάρωση και κάπως έτσι συνεχίζουμε την ημέρα μας. Εγώ δουλεύοντας και εκείνη χαλαρώνοντας.
Με το δικό της τρόπο όμως, η φίλη μου είναι πάντα δίπλα. Στα πόδια μου, στο χαλί απέναντι να με κοιτάει, να με προφυλάσσει όταν ακούσει κάποιον περίεργο ήχο έξω από την πόρτα. Βλέπετε η Rumba μού μαθαίνει πως πάνω απ’ όλα είναι η οικογένεια, ο αλτρουισμός, η αλληλοστήριξη, η παρέα. Ας μην κάνουμε κάτι μαζί, αρκεί να είμαστε μαζί. Και αυτό φτάνει!
Πρόσφατα είχα διαβάσει ένα άρθρο, που έλεγε πως ίσως ο λόγος που τα σκυλιά ζουν τόσο λίγο είναι ότι έχουν προσφέρει τόσο νωρίς τόσα πολλά. Από τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, μάς κάνουν μάθημα για το πως να αγαπάμε και να δενόμαστε χωρίς φόβο ή αντάλλαγμα. Να κάνουμε πιο πολλές αγκαλιές, να διατηρούμε την επαφή με ένα άγγιγμα, στην περίπτωσή της με πολλά, ατελείωτα (και συχνά, κουραστικά, το ομολογώ!) χάδια.
Δύο ακόμη στοιχεία που έμαθα από τη Rumba έχουν σχέση με τον χρόνο και τη διεκδίκηση. Ο σκύλος μου με έμαθε να εντείνω τη διεκδίκηση όταν κάτι το θέλω πολύ και όταν πραγματικά μού αξίζει. Όταν εκείνη θέλει βόλτα– και πραγματικά δικαιούται μία μεγαλύτερη βόλτα παρά το κλασικό τετράγωνο που όλοι έχουμε μαρκάρει και πάμε βιαστικά κάθε πρωί πριν τη δουλειά- δεν πρόκειται να επιστρέψει σπίτι. Μόλις καταλάβει ότι φτάνουμε στο σπίτι, κοκαλώνει και αρχίζει να τραβάει προς τα πίσω. Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι κακομαθημένη, αλλά διεκδικεί τη βόλτα που της ανήκει. Κάπως έτσι μου έδειξε ότι πρέπει να βρίσκω χρόνο για εμένα, για εμάς. Αυτό είναι ευτυχία μού λέει με τον τρόπο της. Η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ αλλά η ζωή έχει τον περιορισμένο χρόνο της.
Τις στιγμές που έχω κακή διάθεση, η «κολλητή» μου είναι εκεί. Όχι δε θα έρθει να μου κάνει χαρές, αλλά θα κάτσει ακριβώς δίπλα μου (σύριζα δίπλα μου για την ακρίβεια) και θα περιμένει πότε θα νιώσω καλύτερα. Τα βράδια που δουλεύω μέχρι αργά, η μικρή είναι εκεί, κάτω από το γραφείο να κοιμάται. Και αν κάνω ότι ξεφυσάω από κούραση; Θα σηκωθεί αμέσως δείχνοντας συμπόνια, φροντίδα και τη φάση της «είμαι alert για εσένα».
Η Rumba με έμαθε να παίζω ανεξαρτήτως ηλικίας. Για εσένα που πιστεύεις ότι ο σκύλος σου θα μεγαλώσει και θα χάσει την ενέργειά του, γράψε λάθος! Τα περισσότερα σκυλιά παίζουν διατηρώντας την παιδικότητά τους σε κάθε ηλικία. Η λαχτάρα στα μάτια τους είναι σαν να σου λέει «Κόβεται το παιχνίδι;». Κι εσύ τότε σκέφτεσαι, πως δεν κόβεται γιατί και εσύ ο ίδιος το έχεις ανάγκη στην καθημερινότητά σου. Τώρα όπου «παιχνίδι» βάλε ό,τι σε ευχαριστεί να κάνεις!
Τέλος η Rumba έβαλε τέλος στους ψυχαναγκασμούς μου. Πως; Αφού κατάφερε να γεμίσει το σπίτι τρίχα (ναι ξέρω κι εγώ σιχαίνομαι), να λερώνεται με την πρώτη ευκαιρία (και ας την έχω κάνει μπάνιο πρόσφατα) και να τραγανίζει τις κροκέτες της μέχρι να αποκτήσουν το μέγεθος που τη βολεύει γεμίζοντας έτσι το πάτωμα ψίχουλα, κατάλαβα πως πρέπει να αποχαιρετίσω τους ψυχαναγκασμούς μου με την καθαριότητα και την εντέλεια, ώστε να μπορέσω να συνυπάρχω μαζί της ευτυχισμένη. Και τελικά πράγματι, αφήνοντας πίσω τη μανία με την καθαριότητα, την εργασία, τον χρόνο, η Rumba «άνοιξε την καρδιά μου».
